Quidditch

Od początku XII wieku ulubioną rozrywką czarodzei było polowanie na znikacza. Złoty znikacz jest dziś gatunkiem chronionym, ale w owych czasach wytępował często, w całej północnej Europie, choć mugole rzadko go widywali z powodu niesamowitej szybkości i zdolności ukrywania się. Polowanie na znikacza było sportem wysoko nagannym.

W około 1269 roku przewodniczący Rady Czarodziejów, Barberus Bragge przyniósł na mecz klatkę z ptaszkiem. Powiedział że kto go złapie dostanie 150 galeonów które dziś odpowiadają milionowi galeonów. Wszyscy gracze wzbili sie w powietrze zapominając o kaflu. Wkrótce podczas każdej gry zaczęto wypuszczać znikacze i ustalono że jeden gracz zwany łowcą, ma za zadanie złapać ptaszka. Śmierć znikacza kończyła mecz a drużyna łowcy otrzymywała 150 punktów na pamiątkę 150 galeanów które obiecał pan Bragge.

W połowie następnego stulecia znikaczy było tak mało, że Rada Czarodziei uczyniła je gatunkiem chronionym. Wtedy gorączkowo zaczęto szukać czegoś co zastąpi ptaszka.

Znicz wynalazł Bowman Wrightow z Doliny Godrika. Postawił sobie zadani: stworzyć piłkę naśladujące cechy i zachowanie znikacza. Złoty znicz był wielkości orzecha włoskiego i ważył dokóładnie tyle ile znikacz. Jego skrzydełka poruszały się stylem obrotowym jak skrzydła ptaszka. W przeciwieństwie do znikacza został zaczorowany tak aby nie wylatywał poza boisko.